ارشاکو: اگر بخواهید بین خودروهای روباز دهه ۹۰ میلادی یکی را انتخاب کنید، قطعاً کلاس SL مرسدس بنز یکی از بهترین گزینه‌هاست؛ رودستری به‌یادماندنی که در آن سال‌ها با کارایی، پرستیژ و مهندسی کم‌نظیر خود حتی در فیلم‌های سینمایی هم حضور پررنگی داشت و به قول «کلینت ایست وود (Clint Evastwood)» بازیگر و کارگردان سرشناس مهندسی آن شبیه هیچ‌یک از خودروهای دیگر نبود.
در آن زمان (که زیاد هم دور نیست) دلیل جذابیت و موفقیت R129 در بازار و همچنین فیلم‌های سینمایی چند چیز بود: روح سرسخت و لوکس آلمانی در خود داشت، قوای محرکه قوی و قابل‌اطمینان مشترک با کلاس S (از ۶ تا ۱۲ سیلندر) ارائه می‌کرد، به‌صورت استاندارد از سقف تاشوی برزنتی خودکار بهره میبرد، برای علاقه‌مندان سقف تاشوی فلزی قابل سفارش بود که ازنظر نفوذناپذیری در انواع آب‌وهوا دقیقاً با یک خودروی کوپه برابری می‌کرد، از همه مهم‌تر هم این‌که در بین تمامی خودروهای رده‌بالای به نسبت جوان به تقریب باسابقه‌ترین بود و کمتر خودروی اسپرتی به‌اندازه آن سواری راحتی داشت.
زمانی که این نسل (که نسل چهارم کلاس SL محسوب می‌شود) به‌عنوان مدل ۱۹۹۰ وارد بازار آمریکا شد، مدیر طراحی وقت مرسدس بنز «برونو ساکو (Bruno Sacco)» آن را بهترین خودرو در بین رقبای هم‌گروهش نامید. در زیر بدنه، تفاوت زیادی با کلاس S کد W140 وجود دارد (که عده‌ای آن را دارای مشکلاتی می‌دانستند) اما در عوض در پلتفرم و سامانه تعلیق اشتراکات زیادی با مدل موفق کلاس E کد W124 دیده می‌شود که در محبوبیت آن هم بی‌تأثیر نبود.
در R129 از فناوری‌های الکترونیکی به میزان زیادی استفاده شده اما پیچیدگی‌های فنی‌اش آن‌قدر هم زیاد نیست که خودتان اصلاً نتوانید دستی به سر و رویش بکشید و تعمیرات جزئی‌اش را انجام دهید. البته در صورت بروز خرابی یا مشکلات دیگر قطعات یدکی آن قیمت زیادی داشته و شاید کمیاب نیز باشند، اما به مرسدس بنز اعتماد کنید چون هر خودرویی که می‌سازد تا سال‌های سال می‌تواند بدون اذیت و آزار رفیق راه‌تان شود.
با هم نگاهی به زیر کاپوت می‌اندازیم. نسخه ۶ سیلندر از ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۳ با نام ۳۰۰SL و از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۷ با نام SL320 شناخته می‌شد (در سال ۱۹۹۴ تغییراتی در سبک نام‌گذاری محصولات مرسدس بنز صورت گرفت). در دوره اول از پیشرانه ۳ لیتری DOHC با قدرت ۲۲۸ اسب بخار و گشتاور ۲۷۲/۵ نیوتون‌متر استفاده می‌شد، در دوره دوم هم نمونه بهبودیافته همان پیشرانه مورداستفاده قرار گرفت که ازنظر قدرت تغییری نداشت اما گشتاورش به عدد ۳۱۴/۵ نیوتون‌متر رسیده بود. کمی بالاتر نسخه ۸ سیلندر قرار داشت که همان سری ۵۰۰ بود. دو پیشرانه در این سری بکار گرفته شد: یکی نمونه دست‌ساز DOHC (کد M119) با خروجی ۳۱۵ اسب بخار و ۴۷۰/۴ نیوتون متر (بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۸)، دیگری هم نمونه SOHC (کد M113) با قدرت ۳۰۲ اسب بخار و گشتاور ۴۵۹/۶ نیوتون متر (بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲).
بالاتر از همه این‌ها سری ۶۰۰ بود که با پیشرانه ۶ لیتری ۱۲ سیلندر (کد M120) از ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۲ روی خط تولید رفت. این پیشرانه که در اصل از یک جفت بلوک ۶ سیلندر تشکیل شده بود قدرت ۳۸۹ اسب بخار و گشتاور ۵۶۹/۴ نیوتون‌متر تحویل می‌داد. چند نکته در مورد این سری قابل‌ذکر است: تجربه رانندگی با آن خارق‌العاده بوده و حسی کاملاً متفاوت نسبت به سری‌های پایین‌تر داشت، نوای پیشرانه در حالت ایستاده و هنگام شتاب گیری‌ها به شدیدت گوش‌نواز بود، به خاطر افزایش وزن خشک خودرو درمجموع پیشرفت قابل‌توجهی در توان و کارایی آن ایجاد نمی‌کند، برای نگه‌داری آن هم باید به یاد داشته باشید که هرچه باشد یک مرسدس بنز ۱۲ سیلندر است و شاید بیشتر تعمیرکاران خودرو از بابت مهارت کم تمایلی به دست‌وپنجه نرم کردن با آن نداشته باشند.
هنوز هم ارزش خریدن دارد؟
جواب به صورت قطعی مثبت خواهد بود. R129 یک رودستر اصیل و باوقار با تمامی ویژگی‌های ذاتی مرسدس بنز است که تجربه رانندگی به‌یادماندنی‌اش با کیفیت ساخت بسیار خوب و مهندسی کم‌نظیر درهم‌آمیخته تا پس از گذشت دو دهه از ورودش به بازار و معرفی نسل‌های بعدی هنوز هم راحتی و کارایی چشمگیری داشته باشد. هندلینگ در شهر و جاده بسیار خوب بوده و کل مجموعه مانند یک توپ غوطه‌ور در ماده‌ی سیال روی آسفالت به جلو می‌رود، اما در مسیرهای ناهموار به خوبی جاده‌های مسطح نیست. سر پیچ‌ها هم با کمک تقسیم وزن نزدیک به ۵۰-۵۰ کاملاً تحت کنترل است و حس ناامنی به راننده القا نمی‌کند.
